کلام علی (ع)
بارخدایا بر آفریدگان خود منت نهادی و ظلمتکدهء جهان را با فروغ هدایت خویش روشن ساختی.
در جامعه ای که هر دسته دست تمنا و هوس پیش آورد و هر کس دستخوش عواطف خود باشد و عنان زندگی در اختیار احساسات گذارد تیرگی نفاق و فساد از چهار جانب همچون ابرهای متراکم بهار برخیزد و بر بام آن اجتماع سنگ تفرقه و وحشت ببارد و نظام تعاون و تمدن را از هم بگسلاند در این وقع پیامبران پاک همچون فرشتگان بهشت از وراء انبوه تاری و تیرگی با مشعل کتاب و قانون جلوه گر شوند و پیام عشق رسانند وآیات رحمت و مهر بر آن جانهای افسرده تلاوت نمایند.
پراکندگی ها جمع شود و نکبت تنهایی و خودخواهی از میان برخیزد و جای آن نعمت اتحاد و یگانگی قرار گیرد. …..بر روح پاک و توانای محمد آفرین باد که بر آسمان فضائل درخشیدن گرفت و آثار انبیای گذشته را در پرتو خیره کنندهء خود پنهان و محو ساخت.
((بارخدایا فرج مهدی آل محمد (ص) زدایندهء تیرگی ها وپلیدی ها را برسان. آمین یا رب العالمین))